دسترسی سریع به محتوای این مطلب
نیلینگ یا میخ کوبی دیواره (Soil Nailing) یکی از مطمئن ترین روش های پایدارسازی گود برداری در پروژه های عمرانی و ساختمانی است. در این شیوه با استفاده از میلگردهای فولادی، دوغاب سیمان و پوشش سطحی مانند شاتکریت، دیواره خاکی به یک سازه مقاوم تبدیل می شود که توان مقابله با نیروهای جانبی و فشار زمین را دارد. اجرای صحیح این روش نیازمند شناخت کامل رفتار خاک، تجهیزات نیلینگ تخصصی و دانش مهندسی ژئوتکنیک است. به همین دلیل، در اغلب پروژه های شهری که زمین محدود و عمق گود زیاد است، پیمانکار نیلینگ انتخاب می شود تا ایمنی محیط کارگاه تضمین گردد. افزایش هزینه مصالح از جمله قیمت میلگرد و قیمت آهن اهمیت طراحی دقیق را دوچندان کرده است. آشنایی با صفر تا صد نیلینگ، از تاریخچه و مراحل تا اجزا، مزایا و محدودیت ها، به مهندسان و کارفرمایان کمک می کند بهترین تصمیم را برای پایدارسازی دیواره ها بگیرند.
نیلینگ چیست؟ نیلینگ یا Nailing روشی است که طی آن میلگردهای تسلیح در گمانه های حفاری شده قرار می گیرند و با تزریق دوغاب سیمانی به خاک متصل می شوند. در نهایت، سطح دیواره با بتن پاششی پوشش داده می شود تا یک سیستم یکپارچه و مقاوم در برابر ریزش ایجاد گردد. این روش در دسته تکنیک های نیمه انعطاف پذیر قرار می گیرد زیرا اجازه تغییر شکل محدود به خاک می دهد اما از گسیختگی کلی جلوگیری می کند.
در پروژه های ساختمانی، نیلینگ در گودبرداری به عنوان یک سازه نگهبان نیلینگ عمل کرده و امکان اجرای ایمن فونداسیون و طبقات زیرزمین را فراهم می سازد. هزینه و زمان اجرای کمتر نسبت به دیوارهای بتنی، این روش را در بافت های شهری پرجمعیت بسیار محبوب کرده است. همچنین انعطاف پذیری در انواع خاک ها، استفاده از آن را در پروژه های مختلف ممکن می سازد. به همین دلیل، وقتی از نیلینگ ساختمان چیست صحبت می شود، منظور یکی از اقتصادی ترین و ایمن ترین راهکارهای تثبیت گود است. در این میان باید نوسانات در قیمت آهن را در نظر گرفت.
روش میخکوبی یا نیلینگ نخستین بار در دهه ۱۹۶۰ میلادی در آلمان برای پایدارسازی تونل ها استفاده شد. در آن زمان، مهندسان برای تثبیت دیواره های تونل از میلگردهای فولادی و دوغاب سیمان بهره گرفتند. موفقیت این پروژه ها موجب شد که روش نیلینگ به سرعت در دیگر کشورهای اروپایی مانند فرانسه و انگلستان به کار گرفته شود. در دهه ۱۹۷۰ میلادی، دستورالعمل های فنی بین المللی تحت عنوان Soil Nailing تدوین شدند و این روش رسمیت یافت.
در ایران، ورود عملیات نیلینگ به پروژه های ساختمانی از اوایل دهه ۱۳۸۰ آغاز شد. رشد ساخت و ساز شهری و نیاز به روش گودبرداری نیلینگ عمیق باعث شد که پیمانکاران و طراحان به سرعت این فناوری را بپذیرند. امروزه نیلینگ یکی از پرکاربردترین روش های سازه نگهبان در شهرهایی مانند تهران، مشهد و اصفهان است. این پیشینه نشان می دهد که طراحی نیلینگ بر پایه تجربه جهانی و بومی سازی در ایران شکل گرفته است.
روش اجرای نیلینگ در گودبرداری ترکیبی از حفاری، نصب میلگرد و تزریق دوغاب سیمان است. ابتدا گودبرداری به صورت مقطعی انجام می شود و پس از هر مرحله، گمانه هایی در دیواره حفر می گردد. سپس میلگردهای فولادی یا نیل ها درون گمانه ها نصب شده و فضای اطرافشان با دوغاب پر می شود. در نهایت سطح دیواره با بتن پاشی یا همان شاتکریت پوشیده می شود تا از ریزش موضعی جلوگیری شود.
این مراحل تا رسیدن به تراز نهایی گودبرداری ادامه می یابد. نکته مهم این است که نیل ها به صورت غیرفعال عمل می کنند و با تغییر شکل محدود خاک به تدریج باربر می شوند. کیفیت اجرا به تجهیزات مدرن، مهارت اپراتور دستگاه و توانمندی پیمانکار نیلینگ بستگی دارد. روش نیلینگ در سازه نگهبان مزایای زیادی دارد: سرعت بالا، هزینه کمتر نسبت به دیوارهای بتنی، و امکان اجرا در شرایط متنوع خاکی.
کاربرد نیلینگ فراتر از تثبیت گود در پروژه های ساختمانی شهری است و تقریباً در تمامی حوزه های مهندسی ژئوتکنیک و عمرانی حضور پررنگ دارد. در ساختمان سازی، وقتی صحبت از «نیلینگ در ساختمان چیست؟» به میان می آید، هدف اصلی جلوگیری از ریزش دیواره های گودبرداری در زمان اجرای فونداسیون و طبقات زیرزمین است. اما نیلینگ یا میخ کوبی دیواره، در پروژه های بزرگ تر مثل راه سازی، سد سازی و تونل سازی نیز اهمیت ویژه ای پیدا می کند.
باید بدانید در پروژه های جاده ای و ریلی، سازه نیلینگ چیست؟ به معنای پایدارسازی شیب های طبیعی یا مصنوعی است که در اثر برش کوه ها ایجاد می شوند. همچنین در حفاری های زیرزمینی مانند تونل ها، اجرای عملیات نیلینگ چیست؟ نقش کلیدی در جلوگیری از ریزش و افزایش ایمنی کارگاه دارد. این روش حتی در مناطق کوهستانی به عنوان راهکاری برای کنترل رانش زمین و لغزش شیب ها استفاده می شود.
به طور خلاصه، کاربرد نیلینگ یا میخ کوبی دیواره محدود به ساختمان نیست، بلکه طیف گسترده‌ای از پروژه های عمرانی را پوشش می دهد و به دلیل انعطاف پذیری و عملکرد بالا، همواره در فهرست نخست انتخاب مهندسان قرار می‌گیرد.
نمونه کاربردها:
اجرای موفق صفر تا صد نیلینگ نیازمند رعایت یک ترتیب منطقی و دقیق است. هر مرحله باید با دقت، استفاده از تجهیزات تخصصی و کنترل کیفیت مناسب انجام شود تا سیستم نهایی پایدار باشد. روند اجرا معمولاً به این صورت است که ابتدا گودبرداری به صورت مرحله ای انجام می شود و سپس با حفر گمانه ها، نصب میلگردهای فولادی، تزریق دوغاب سیمان و در نهایت پوشش دیواره با شاتکریت، ایمنی گود تضمین می گردد. پس از هر مرحله، مهندس ناظر باید کنترل های لازم را انجام دهد تا مطمئن شود هیچ ضعف یا اشکالی در سیستم باقی نمانده است. اگر یکی از مراحل نیلینگ در اجرا با بی دقتی انجام شود، امکان بروز ریزش نیلینگ یا ناپایداری کل دیواره وجود دارد. به همین دلیل، همکاری تیمی بین طراح، پیمانکار نیلینگ و اپراتور دستگاه اهمیت بالایی دارد. در نهایت، نصب تجهیزات مهار در سطح باعث انتقال بار از میلگردها به کل پوشش و یکپارچگی کامل سیستم می شود.
گودبرداری مقطعی
گودبرداری مقطعی اولین مرحله در اجرای روش نیلینگ است و نقش حیاتی در ایمنی پروژه دارد. در این روش، برداشت خاک به صورت مرحله ای انجام می شود تا فشار جانبی به تدریج آزاد شود. اجرای مقطعی کمک می کند فرصت کافی برای نصب میلگرد و تزریق دوغاب وجود داشته باشد. اگر گودبرداری یک باره و عمیق باشد، خطر ریزش نیلینگ و سقوط دیواره بسیار زیاد خواهد شد. بنابراین پیمانکار موظف است با دقت و بر اساس طراحی، عمق هر مرحله را مشخص کند. این رویکرد علاوه بر افزایش ایمنی، کیفیت نهایی پروژه را نیز تضمین می کند.
حفاری گمانه ها
بعد از گودبرداری، نوبت به حفاری گمانه ها می رسد. این گمانه ها با کمک دستگاه نیلینگ در ابعاد و اعماق طراحی شده ایجاد می شوند. کیفیت حفاری اهمیت زیادی دارد زیرا اگر گمانه ها دچار ریزش یا گرفتگی شوند، عملکرد میلگرد و دوغاب کاهش می یابد. اپراتور باید مسیر گمانه ها را کاملاً مستقیم و بدون انحراف اجرا کند. همچنین تمیز بودن جداره ها پیش از نصب میلگرد و تزریق دوغاب، باعث افزایش پیوستگی نهایی می شود. در شرایط دشوار خاک، ممکن است استفاده از غلاف موقت برای جلوگیری از ریزش داخل گمانه لازم باشد.
نصب میلگرد تسلیح
پس از آماده سازی گمانه ها، میلگردهای فولادی به عنوان عنصر اصلی تسلیح وارد گود می شوند. این میلگردها باید بر اساس طراحی نیلینگ و مشخصات فنی انتخاب شوند. طول، قطر و فاصله بین میل ها با توجه به مقاومت خاک و فشار جانبی تعیین می گردد. نصب دقیق میلگرد اهمیت زیادی دارد زیرا اگر به درستی جای گذاری نشوند، سیستم باربری دچار اختلال می شود. گاهی برای افزایش مقاومت، از میلگرد های پوشش دار یا با روکش اپوکسی استفاده می شود. این مرحله در واقع ستون فقرات کل سیستم محسوب می شود و کیفیت اجرای آن تضمین کننده ایمنی نهایی است.
تزریق دوغاب سیمان
مرحله چهارم، تزریق دوغاب سیمان به اطراف میلگردهای نصب شده است. این کار با پمپ فشار انجام می شود تا فضای خالی گمانه به طور کامل پر شود. دوغاب نقش کلیدی در افزایش اصطکاک میان خاک و فولاد دارد و باعث می شود نیل ها بتوانند بار جانبی را مهار کنند. کیفیت دوغاب باید کنترل شود تا روانی مناسب و نسبت آب به سیمان دقیق باشد. اگر تزریق ناقص انجام شود، مقاومت کاهش یافته و احتمال شکست افزایش می یابد. بنابراین پیمانکار باید حین کار همواره فشار و حجم تزریق را تحت نظر داشته باشد.
بتن پاشی (شاتکریت)
پس از اتمام تزریق، سطح دیواره گود برای جلوگیری از ریزش های موضعی با بتن پاششی یا همان شاتکریت پوشانده می شود. شاتکریت یک لایه محافظ ایجاد می کند که هم مقاومت مکانیکی و هم یکپارچگی سطح را بهبود می بخشد. اجرای صحیح این بخش باعث می شود دیواره علاوه بر مهار درونی، از بیرون نیز استحکام پیدا کند. در پروژه های حساس، شاتکریت می تواند به عنوان پوشش دائمی باقی بماند یا بعداً با دیوار نهایی جایگزین شود. انتخاب ضخامت و کیفیت مصالح مصرفی باید مطابق استاندارد باشد تا در برابر عوامل محیطی و بارهای ناگهانی عملکرد مطمئنی داشته باشد.
نصب صفحه سر نیل و مهره
آخرین مرحله نصب تجهیزات مهار در سطح است. صفحه سر نیل، واشر و مهره روی میلگردها قرار داده می شوند تا بار منتقل شده از خاک به میل ها به طور یکنواخت به پوشش سطحی انتقال یابد. این قطعات، کوچک اما بسیار حیاتی هستند و بدون آن ها باربری سیستم ناقص خواهد بود. تنظیم دقیق مهره ها اهمیت دارد زیرا فشار نامتعادل می تواند موجب تمرکز تنش و آسیب به پوشش شود. در واقع این مرحله اتصال نهایی بین میلگردهای داخل خاک و سازه سطحی است و تکمیل کننده کل فرآیند نیلینگ محسوب می شود.
سیستم نیلینگ یا میخ کوبی دیواره مجموعه ای از اجزای اصلی و کمکی دارد که هماهنگی بین آن ها باعث ایجاد یک سازه پایدار می شود. مهم ترین جزء این سیستم، میلگردهای فولادی هستند که به عنوان عنصر باربر عمل می کنند و پس از قرارگیری در گمانه ها، بار جانبی خاک را مهار می کنند. اطراف این میلگردها با دوغاب سیمانی پر می شود تا چسبندگی کافی میان فولاد و خاک ایجاد شود. در سطح دیواره نیز اجزایی مانند سر میخ، مهره شش گوش، واشر و صفحه تکیه گاهی وظیفه انتقال بار به لایه بتنی یا شاتکریت را دارند. برای حفاظت بیشتر، دیواره با پوشش های موقت یا دائمی پوشانده می شود. در نهایت، استفاده از نوارهای زهکش ژئوکامپوزیت به تخلیه آب های زیرزمینی کمک کرده و فشار اضافی را کاهش می دهد. انتخاب درست کیفیت و اجرای دقیق این اجزا، ضامن پایداری طولانی مدت سیستم و جلوگیری از مشکلاتی مانند ریزش نیلینگ است.
جدول اجزای نیلینگ
| جزء سیستم | وظیفه اصلی |
|---|---|
|
میلگردهای فولادی |
باربری جانبی و انتقال نیروها به داخل خاک |
|
دوغاب سیمانی |
افزایش اصطکاک بین فولاد و خاک، پر کردن فضای گمانه، محافظت از میلگرد |
|
سر میخ |
انتقال بار میلگرد به سطح و جلوگیری از تمرکز تنش |
|
مهره شش گوش، واشر و صفحه |
تثبیت سر میخ و توزیع یکنواخت فشار به سطح دیواره |
|
پوشش‌های موقت و دائمی |
جلوگیری از ریزش سطحی، افزایش دوام، ایجاد یکپارچگی سطح |
|
نوارهای زهکش ژئوکامپوزیت |
تخلیه آب های زیرزمینی و کاهش فشار هیدرواستاتیک برای افزایش پایداری سیستم |
میلگردهای فولادی
میلگردهای فولادی اصلی ترین بخش سیستم نیلینگ یا میخ کوبی دیواره هستند و نقش باربر را بر عهده دارند. این میلگردها پس از قرارگیری در گمانه ها و تزریق دوغاب سیمان، با خاک اطراف درگیر شده و اصطکاک لازم را برای مهار نیروهای جانبی ایجاد می کنند. انتخاب طول، قطر و نوع میلگرد باید مطابق با طراحی ژئوتکنیکی انجام شود. در برخی پروژه ها، برای افزایش دوام و جلوگیری از خوردگی، میلگردهای با پوشش اپوکسی یا گالوانیزه استفاده می شوند. عملکرد صحیح کل سازه نگهبان نیلینگ به کیفیت و نصب دقیق همین میلگردها بستگی دارد.
دوغاب سیمانی
دوغاب سیمانی وظیفه پر کردن فضای خالی گمانه و اتصال میلگرد به خاک را بر عهده دارد. این ماده به طور معمول از ترکیب سیمان پرتلند و آب ساخته می شود و باید نسبت اختلاط آن دقیق کنترل گردد. دوغاب علاوه بر افزایش اصطکاک بین فولاد و خاک، از میلگرد در برابر خوردگی نیز محافظت می کند. کیفیت دوغاب نقش تعیین کننده در عمر مفید سیستم دارد؛ زیرا هرگونه نقص در تزریق می تواند باعث کاهش ظرفیت باربری شود. به همین دلیل، پیمانکار نیلینگ موظف است در حین کار فشار و حجم تزریق را به‌طور مداوم پایش کند.
سر میخ
سر میخ بخشی از میلگرد است که وظیفه انتقال بار به پوشش سطحی دیواره را بر عهده دارد. این بخش معمولاً با صفحه و مهره در سطح گود ترکیب می شود تا فشار به طور یکنواخت پخش گردد. اگر سر میخ به درستی نصب نشود، نیروها به صورت متمرکز به بخش کوچکی منتقل می شوند که می تواند باعث ترک یا شکست سطح دیواره شود. طراحی سر میخ باید متناسب با بار وارد شده و ضخامت پوشش بتنی انتخاب گردد. در حقیقت، سر میخ رابط اصلی بین سیستم درونی (میلگرد و دوغاب) و سیستم بیرونی (شاتکریت و صفحه تکیه گاهی) محسوب می شود.
مهره شش گوش، واشر و صفحه تکیه گاهی
این اجزا نقش تکمیل کننده در عملیات نیلینگ دارند. پس از نصب میلگرد و اجرای دوغاب و شاتکریت، یک صفحه فولادی به همراه واشر و مهره شش گوش روی سر میخ قرار داده می شود. این مجموعه بار منتقل شده از میلگرد را گرفته و آن را به سطح دیواره منتقل می کند. تنظیم درست مهره ها اهمیت زیادی دارد؛ زیرا اگر فشار به طور ناهمگون اعمال شود، احتمال شکست در ناحیه اتصال وجود دارد. کیفیت ساخت این قطعات باید بالا باشد تا در برابر زنگ زدگی و فشارهای طولانی مدت مقاومت کافی داشته باشند.
پوشش های موقت و دائمی دیواره
پس از اجرای نیل ها، سطح دیواره نیازمند پوششی برای محافظت و افزایش مقاومت است. این پوشش می تواند موقت باشد، مانند لایه ای از شاتکریت که بلافاصله پس از حفاری اجرا می شود؛ یا دائمی، مانند دیوار بتنی نهایی که در ادامه پروژه ساخته می شود. هدف اصلی پوشش ها جلوگیری از ریزش های سطحی، افزایش دوام و فراهم کردن سطحی یکپارچه برای انتقال بار است. انتخاب نوع پوشش به شرایط پروژه، عمق گود و تصمیم طراح بستگی دارد. در پروژه های بزرگ، معمولاً از ترکیب پوشش موقت و دائمی استفاده می شود.
نوارهای زهکش ژئوکامپوزیت
نوارهای زهکش ژئوکامپوزیت یکی از اجزای مکمل در سیستم نیلینگ هستند که وظیفه تخلیه آب های زیرزمینی و کاهش فشار هیدرواستاتیک را بر عهده دارند. این نوارها در پشت لایه شاتکریت نصب می شوند و اجازه می دهند آب موجود در خاک به طور کنترل شده خارج شود. استفاده از زهکش به ویژه در خاک های اشباع اهمیت بسیار زیادی دارد، زیرا در غیر این صورت تجمع آب باعث افزایش فشار و کاهش پایداری سیستم خواهد شد. این اجزا ساده به نظر می رسند اما در افزایش طول عمر و عملکرد مطمئن سازه نگهبان نیلینگ نقش حیاتی دارند.
روش نیلینگ یا میخ کوبی دیواره به عنوان یکی از پرکاربردترین تکنیک های پایدارسازی، دارای نقاط قوت و محدودیت های خاص خود است. مزایای آن سبب شده که در پروژه های شهری و عمرانی به طور گسترده مورد استفاده قرار گیرد. از طرف دیگر، معایب موجود بیانگر این است که قبل از انتخاب نهایی باید شرایط زمین و اهداف پروژه با دقت بررسی شود. شناخت مزایا و معایب به کارفرما و طراح کمک می کند تصمیم بهینه تری بگیرند و از هزینه های اضافی و خطرات احتمالی جلوگیری کنند.
مزایا:
معایب:
سازه نگهبان نیلینگ سیستمی است که با استفاده از میلگردهای فولادی، دوغاب سیمانی و پوشش های سطحی مانند شاتکریت، دیواره گود را در برابر فشار جانبی خاک پایدار می کند. این سیستم انعطاف پذیر است، به این معنا که تغییر شکل های محدود خاک را تحمل کرده و در عین حال مانع گسیختگی کلی می شود. در پروژه های ساختمانی شهری که محدودیت فضا و عمق زیاد وجود دارد، سازه نیلینگ به عنوان اقتصادی ترین و سریع ترین روش تثبیت انتخاب می شود. همچنین این سیستم قابلیت تطبیق با شرایط متنوع خاکی را دارد و در مقایسه با روش های سنتی مانند دیوار حائل بتنی، نیاز به زمان و هزینه کمتری دارد.
ویژگی های اصلی:
شرایط خاک یکی از مهم ترین عوامل تعیین کننده در عملکرد روش نیلینگ است. خاک های چسبنده مانند رس بهترین شرایط را برای درگیری میلگرد و دوغاب با خاک فراهم می کنند. در مقابل، خاک های دانه درشت و شنی اصطکاک کمتری دارند و نیازمند طول بیشتر میل یا افزایش تراکم نیل ها هستند. همچنین، سطح آب زیرزمینی نقش حیاتی دارد؛ اگر آب بالا باشد، فشار هیدرواستاتیک افزایش یافته و سیستم باید با استفاده از زهکش کنترل شود. به همین دلیل پیش از اجرای پروژه، آزمایش های ژئوتکنیکی دقیق روی خاک انجام می شود تا طراح بتواند ابعاد و تعداد نیل ها را مشخص کند.
نکات کلیدی:
هرچند نیلینگ یکی از روش های اصلی تثبیت گود و شیب ها است، اما محدودیت هایی نیز دارد. این محدودیت ها باعث می شوند که در برخی پروژه ها استفاده از آن به صرفه یا امکان‌پ ذیر نباشد. مهم ترین نکته این است که نیلینگ برای گودبرداری های خیلی عمیق یا خاک های خاص مانند سنگلاخی و بسیار سست مناسب نیست. همچنین در مناطقی با سطح آب زیرزمینی بالا، خطر ناپایداری افزایش پیدا می کند و نیاز به سیستم های مکمل وجود دارد.
محدودیت ها:
هزینه اجرای نیلینگ یا میخ کوبی دیواره متغیر است و عوامل گوناگونی بر آن تأثیر می گذارند. نخستین عامل، شرایط خاک و عمق گودبرداری است که تعیین کننده طول و تعداد نیل ها خواهد بود. دومین عامل، تغییرات بازار مصالح است؛ نوسان قیمت میلگرد و قیمت آهن به طور مستقیم روی بودجه پروژه اثر دارد. همچنین اجرای پوشش سطحی مانند شاتکریت و استفاده از زهکش ها بخش مهمی از هزینه ها را تشکیل می دهد. دستمزد پیمانکار نیلینگ و تجهیزات مورد نیاز نیز بخش دیگری از مخارج را شامل می شود. برآورد دقیق تنها پس از مطالعات ژئوتکنیک و طراحی کامل امکان پذیر است.
عوامل کلیدی هزینه:
جمع بندی
نیلینگ یا میخ کوبی دیواره به عنوان یکی از مطمئن ترین روش های پایدارسازی گودبرداری، تونل ها و شیب های خاکی شناخته می شود. این روش با ترکیب میلگردهای فولادی، تزریق دوغاب سیمانی و اجرای پوشش سطحی مانند شاتکریت، دیواره های خاکی را به یک سازه مقاوم تبدیل می کند. مزایایی همچون سرعت بالای اجرا، صرفه جویی در هزینه نسبت به دیوارهای بتنی سنتی و امکان اجرا در فضاهای محدود شهری، باعث شده است که نیلینگ انتخاب اول بسیاری از پیمانکاران و طراحان ژئوتکنیک باشد. علاوه بر این، انعطاف پذیری سیستم در تحمل تغییر شکل های محدود خاک، ایمنی بیشتری در پروژه های شهری فراهم می آورد.
با این حال، معایب نیلینگ نیز باید در نظر گرفته شوند؛ از جمله حساسیت به شرایط خاک و سطح آب زیرزمینی، محدودیت در گودهای بسیار عمیق و نیاز به اجرای دقیق توسط پیمانکار متخصص. بنابراین، تصمیم برای استفاده از این روش باید پس از مطالعات ژئوتکنیکی کامل و طراحی دقیق گرفته شود. در نهایت، اگر شرایط زمین مناسب باشد و تیم اجرایی با تجربه کافی حضور داشته باشد، نیلینگ یک گزینه اقتصادی، سریع و قابل اعتماد برای پایدارسازی محسوب می شود که می تواند از بروز خسارات جانی و مالی در پروژه های ساختمانی جلوگیری کند.
سوالات متداول
نیلینگ یا میخ کوبی دیواره روشی برای پایدارسازی گودبرداری و شیب ها است که با میلگرد، دوغاب و شاتکریت انجام می شود. این روش در ساختمان سازی، تونل سازی و کنترل رانش زمین کاربرد فراوان دارد.
مراحل اصلی شامل گودبرداری مقطعی، حفاری گمانه ها، نصب میلگرد، تزریق دوغاب سیمان، اجرای شاتکریت و نصب صفحه سر نیل و مهره است. هر مرحله باید دقیق و زیر نظر مهندس ناظر انجام شود.
در نیلینگ، میلگردها غیر فعال بوده و پس از تزریق دوغاب با خاک درگیر می شوند. اما در روش انکراژ کابل‌ها یا استرند ها به صورت پیش تنیده اجرا شده و باربری بیشتری دارند.
مزایا شامل سرعت بالا، صرفه جویی اقتصادی و امکان اجرا در خاک در انواع نیلینگ است. معایب نیز حساسیت به شرایط خاک، محدودیت در گودهای عمیق و نیاز به پیمانکار متخصص می باشد.
شرایط خاک، عمق گودبرداری، تعداد و طول میلگردها، نوسان قیمت میلگرد و قیمت آهن، اجرای شاتکریت و دستمزد پیمانکار از عوامل اصلی هزینه هستند.
بله، خاک های چسبنده بهترین شرایط برای نیلینگ دارند، در حالی که خاک های شنی یا اشباع نیازمند طراحی ویژه و زهکش هستند. سطح آب زیرزمینی نیز تاثیر زیادی بر ایمنی دارد.
مرکزآهن، مرجعی تخصصی و به روز برای کسب دانش و اطلاع از آخرین تحولات بازار آهن و فولاد است. با وبلاگ جامع ما، همیشه از آخرین اخبار و اطلاعات این صنعت آگاه باشید.